Τον Ιούνιο του 2016 είχαμε δημοσιεύσει ένα μακροσκελές άρθρο για το GamerGate, ένα κίνημα που ξεκίνησε στους κόλπους της παγκόσμιας gaming κοινότητας με αφορμή τη διαφθορά και τη χαμηλή ηθική της δημοσιογραφίας στη βιομηχανία των video games και εξελίχθηκε σε μισογυνιστικό, σεξιστικό και αντιφεμινιστικό.
Όπως συμβαίνει συνήθως, το “GamerGate” έγινε σημείο αναφοράς και εύκολη κατηγορία σε οποιονδήποτε δεν συμμορφώνεται με ένα πλαίσιο κανόνων που ορίζονται ως “political correct”.
Τι σχέση έχουν τα παραπάνω με το Kingdom Come: Deliverance;
Ένα βασικό σημείο συζήτησης αυτή τη στιγμή που αφορά το Kingdom Come: Deliverance είναι ο Daniel Vavra. Είναι το “πρόσωπο” της Warhorse Studios και εκείνος που παρουσίαζε ουσιαστικά την εξέλιξη της ανάπτυξης του παιχνιδιού.
Οι αντιδράσεις για τον Vavra και κατ επέκταση για το παιχνίδι δεν άργησαν να εμφανιστούν όταν ο Vavra τάχθηκε υπέρ του GamerGate στη βάση της διαφθοράς των μέσων (έχει μιλήσει ανοιχτά εναντίον του Polygon) και παράλληλα, όταν αποκαλύφθηκε ότι το Kingdom Come : Deliverance δεν περιλαμβάνει έγχρωμους χαρακτήρες.
Ο Vavra μπορεί όντως να είναι ρατσιστής ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι στην κριτική που αφορά το ίδιο το παιχνίδι.
Με τα reviews να έχουν αρχίσει να δημοσιεύονται, δεν είναι λίγα τα μέσα που στέκονται στην απουσία των έγχρωμων χαρακτήρων αλλά και της αντιμετώπισης -που σύμφωνα με το παιχνίδι- τύγχαναν οι γυναίκες στην Βοημία του 15ου αιώνα.
Η απουσία των έγχρωμων χαρακτήρων θεωρείται “ρατσισμός” και η συμπεριφορά προς τις γυναίκες “σεξισμός” και “μισογυνισμός”.
Οι ίδιοι οι δημιουργοί ισχυρίζονται ότι οι επιλογές αυτές, έγιναν με βάση την ιστορική τους έρευνα που διήρκεσε αρκετά χρόνια. Πάνω σε αυτή δημιουργήθηκε η ιστορία του παιχνιδιού, οι χαρακτήρες, οι διάλογοι και οι συμπεριφορές. Αυτό είναι και το βασικό επιχείρημα των δημιουργών στις κατηγορίες, το ότι δηλαδή ήθελαν να δημιουργήσουν ένα παιχνίδι όσο πιο ιστορικά ακριβές γίνεται, παρουσιάζοντας πιστά την ιστορία του τόπου τους.
Προφανώς ο καθένας μπορεί να αμφισβητήσει τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, όμως για να έχει βάση η κριτική του θα πρέπει να παρουσιάσει στοιχεία πραγματικά, που να αποδεικνύουν ότι όντως όσα βλέπουμε στο παιχνίδι είναι ανακριβή. Αν συμβεί αυτό, τότε ναι, οι αντιδράσεις θα έχουν στέρεο υπόβαθρο και βάση. Κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή δεν συμβαίνει.
Για να το θέσουμε στα δικά μας μέτρα, αν αύριο το πρωί ένα ελληνικό studio αποφάσιζε να αναπτύξει ένα παιχνίδι για την Αρχαία Αθήνα πώς θα έπρεπε να διαχειριστεί τα συγκεκριμένα ζητήματα;
Όπως περιγράφεται , στην Αρχαία Αθήνα (αλλά και Ελλάδα γενικότερα) “η πρώτη κύρια δυσκολία που αντιμετώπιζε ένα νεογέννητο κορίτσι ήταν να του επιτραπεί να ζήσει“, ενώ γενικότερα για την γυναίκα ο Αριστοτέλης πίστευε ότι στη γυναικεία ψυχή είναι «παρούσα η λειτουργία της σκέψης αλλά αδρανής» και στα Νικομάχεια Ήθη μάλιστα πρότεινε ότι “εξαιτίας της ηθικής της αδυναμίας έπρεπε να παντρεύεται σε νεαρή ηλικία και να κλείνεται στο σπίτι“.
Το βασικό ζήτημα λοιπόν είναι το αν μπορεί οποιοδήποτε παιχνίδι που βασίζεται στην ιστορία να παρουσιάσει τα πράγματα όπως ακριβώς ήταν ή αν θα πρέπει να την ωραιοποιεί. Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν χαρακτηριζόταν ποτέ από ισότητα, είτε οικονομική, είτε πολιτική, είτε φυλετική. Ακόμα και τώρα δυστυχώς, εν έτει 2018 συνεχίζουν και υπάρχουν διαφορές και ανισότητες. Αυτές θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες να εκλείψουν, και όχι να γίνει μια παραλλαγή της ιστορίας, σαν κάποια πράγματα να μην έχουν συμβεί ποτέ.
Αλλιώς, έχουμε περάσει σε μια νέα φάση, που μπορεί να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά: οι δημιουργοί παιχνιδιών να καθορίζουν το περιεχόμενο τους όχι με βάση τον δικό τους σχεδιασμό, αλλά με βάση το τι θεωρείται “political correct” , υπό τον φόβο να μην τους κολλήσει η ταμπέλα του “Gamergate”.
