Όλοι όσοι ασχολούμαστε με το gaming και με θέματα σχετικά και γύρω από αυτό, έχουμε διαβάσει τουλάχιστον μια φορά κάποιο άρθρο είτε έχουμε λάβει μέρος ή παρακολουθήσει μια συζήτηση σε διάφορα forums σχετικά με το λεγόμενο “Gamergate”. Πολλοί το ταυτίζουν με την αντίδραση ορισμένων gamers στη διαφθορά και τη χαμηλή ηθική της δημοσιογραφίας στη βιομηχανία των video games, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερο από αυτό.
Το φαινόμενο ξεκίνησε αρχικά με την κατηγορία εναντίον της Zoe Quinn, μιας ανεξάρτητης δημιουργού βιντεοπαιχνιδιών, πως σύναψε ερωτική σχέση με δημοσιογράφο gaming ιστοσελίδας προκειμένου να γράψει καλές κριτικές για το παιχνίδι της, Depression Quest. Ασχέτως αν η κατηγορία αυτή ήταν αληθής ή όχι, μερίδα των gamers θεώρησε γενικεύοντας ως δεδομένη και πάγια τακτική των εταιριών που ασχολούνται με τη δημιουργία βιντεοπαιχνιδιών τη χρησιμοποίηση της φιλίας ή ακόμη και πιο «στενών» προσωπικών σχέσεων για μια ευνοϊκότερη δημοσιογραφική κάλυψη των τίτλων τους. Με πρώτο θύμα των αντιδράσεων των Gamergaters την ίδια την Quinn, ακολούθησαν και όσοι προσπάθησαν να την υποστηρίξουν ή να εκφράσουν δημόσια την αρνητική τους στάση απέναντι στο κίνημα. Μια εκστρατεία παρενόχλησης που ξεκινούσε από τη δημοσιοποίηση προσωπικών στοιχείων, όπως διευθύνσεις και τηλέφωνα και παραβιάσεις λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έφτανε μέχρι τις προσωπικές απειλές ακόμα και για την σωματική ακεραιότητα των θυμάτων, κατέστρεψε τις ζωές και τις καριέρες των ανθρώπων αυτών, πολλοί από τους οποίους αναγκάστηκαν να μετακομίσουν υπό το βάρος των απειλών.
Εντύπωση προκαλεί πως στη συντριπτική πλειοψηφία τους τα θύματα είναι γυναίκες. Επίσης ο χαρακτήρας των επιθέσεων που δέχθηκαν αυτές δικαιολογεί πως συχνά το κίνημα Gamergate χαρακτηρίζεται ως μισογυνιστικό, σεξιστικό και αντιφεμινιστικό.
Η ρητορική που χρησιμοποιήθηκε από πολλούς υποστηρικτές του κινήματος στις διάφορες ιστοσελίδες και forums που φιλοξενεί άρθρα και σχόλια τους, φτάνει στο σημείο να αμφισβητεί ακόμη και το δικαίωμα της ύπαρξης των γυναικών στο χώρο του gaming.
Στα sites αυτά, το αρχικό ιδανικό του επαναπροσδιορισμού της ηθικής ορθότητας στη δημοσιογραφία του gaming μοιάζει να περνάει σε δεύτερη μοίρα και στο επίκεντρο έρχεται μια εκστρατεία μίσους – βασισμένη κυρίως στην ασφάλεια που προσφέρεται μέσω της ανωνυμίας του διαδικτύου – με στόχο την καταστροφή των ζωών των γυναικών που μπαίνουν στο στόχαστρο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι περιπτώσεις των Anita Sarkeesian και Brianna Wu.
Η Sarkeesian μετά από μια σειρά βίντεο στο Youtube στην οποία προσπάθησε να εντοπίσει και να αναλύσει τα σεξιστικά στερεότυπα και την υποτιμημένη θέση της γυναίκας στα video games, δέχθηκε και αυτή τις ίδιες απειλές με την Quinn και αναγκάστηκε να αλλάξει διεύθυνση. Παρόμοια τύχη είχε και η Brianna Wu, επίσης ανεξάρτητη δημιουργός βιντεοπαιχνιδιών, η οποία μέσα από το Twitter προσπάθησε να σατιρίσει το μισογυνιστικό παραλήρημα των Gamergaters.
Μια μερίδα των υποστηρικτών του φαινομένου υποστηρίζει πως η στάση τους απέναντι στην Quinn δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι γυναίκα. Όπως συχνά φροντίζουν να αναφέρουν, υπάρχουν και υποστηρικτές του κινήματος θηλυκού γένους. Η ένσταση τους – σύμφωνα με τα λεγόμενα τους – έγκειται στο γεγονός πως το παιχνίδι είναι κακό και πως είναι αδύνατο να έπαιρνε θετικές κριτικές χωρίς τις πονηρού περιεχομένου ενέργειες της δημιουργού του. Ισχυρίζονται μάλιστα πως δεν είναι καν παιχνίδι και εδώ αρχίζει να φαίνεται το δεύτερο θεμελιώδες γνώρισμα του κινήματος.
Το κίνημα Gamergate χαρακτηρίζεται και για την αντίδραση των υποστηρικτών του στη διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή βιντεοπαιχνιδιών που απευθύνονται σε ένα εναλλακτικό κοινό.
Χαρακτηριστική είναι τα τελευταία χρόνια η αύξηση του ποσοστού των ανθρώπων που ασχολούνται πλέον με το gaming, ακριβώς εξαιτίας των βιντεοπαιχνιδιών αυτών, πράγμα που ανησύχησε τους Gamergaters. Οι ανησυχίες τους σχετίζονται με την πεποίθηση τους πως η συνεχώς αυξανόμενη παρουσία «αμύητων», γυναικών και άλλων μειονοτήτων στο χώρο του gaming αποτελεί επίθεση σε αυτό που θεωρείται στερεοτυπικά gamer και πως με τον τρόπο αυτό αλλοιώνεται η ταυτότητα του όπως τον γνωρίζαμε ως τώρα.
Θα ήταν σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας αν θεωρούσαμε πως η δημοσιογραφία, είτε στο χώρο του gaming είτε όχι, είναι αδιάφθορη. Το κίνημα Gamergate θα μπορούσε να έχει τη γενική υποστήριξη με το μέρος του αν υπήρχαν συγκεκριμένες και μη αντικρουόμενες ιδέες να το χαρακτηρίζουν, επώνυμοι εκφραστές, ένα συγκεκριμένο μανιφέστο κατά της χαμηλής ηθικής στη δημοσιογραφία και κυρίως ένα πολιτισμένο τρόπο επίτευξης των διεκδικήσεων του χωρίς να καταστρέφει ζωές και να εξευτελίζει προσωπικότητες.
Η έλλειψη όλων αυτών οδήγησε στο να εκφράζει το κίνημα ένας οργισμένος όχλος που εύκολα γενικεύει και κατηγοριοποιεί και που αισθάνεται ότι απειλείται από την παρουσία γυναικών και μειονοτήτων σε ένα χώρο που λανθασμένα πιστεύει πως του ανήκει.
