Ο συγγραφέας που πάλεψε με το σκοτάδι επιστρέφει πιο ώριμος, πιο συνειδητός και πιο χαμένος από ποτέ. Το Alan Wake II της Remedy δεν είναι απλώς μια συνέχεια, αλλά μια εμβύθιση στο ίδιο το νόημα του τρόμου. Με δύο πρωταγωνιστές — τον Alan και τη Saga — η ιστορία εξερευνά τον φόβο της δημιουργίας και το πώς ένα μυαλό μπορεί να γίνει το ίδιο το τέρας που γεννά τις ιστορίες του.
Κάθε σκηνή είναι χορογραφημένη με ακρίβεια, κάθε φως είναι σωστά τοποθετημένο, κάθε ήχος σε κάνει να σφίγγεις το χειριστήριο. Είναι περισσότερο εμπειρία παρά παιχνίδι: μια σκοτεινή παράσταση όπου ο φόβος είναι και σκηνοθέτης και κοινό.
Υπάρχουν remakes που αναβιώνουν το παρελθόν και άλλα που το επαναπροσδιορίζουν. Το Resident Evil 4 Remake ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Η Capcom κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στη νοσταλγία και τη φρεσκάδα, φέρνοντας πίσω τον Leon S. Kennedy σε ένα χωριό που δεν έχει χάσει ούτε σταγόνα από την αρρωστημένη του ατμόσφαιρα. Τα πάντα έχουν επανασχεδιαστεί με ακρίβεια — από το φως που περνά ανάμεσα στα δέντρα μέχρι τις κραυγές των εχθρών που ακούγονται πίσω από τις γωνίες.
Είναι η απόλυτη “παλιομοδίτικη” εμπειρία τρόμου, ένα reminder ότι ο φόβος δεν γερνά ποτέ.
Μακριά από τα τέρατα και τα όπλα, το Still Wakes the Deep επιλέγει έναν πιο ανθρώπινο τρόμο — αυτόν της απομόνωσης. Ένα πετρελαϊκό πλοίο στη μέση της Βόρειας Θάλασσας, ένας άγνωστος κίνδυνος στα βάθη, και μια ιστορία που χτίζει αγωνία μέσα από τους ήχους και την απουσία κάθε ελπίδας.
Η The Chinese Room αποδεικνύει πως δεν χρειάζεσαι αίμα για να τρομάξεις, μόνο σωστό ρυθμό, σκηνοθεσία και ψυχολογική ένταση. Είναι ένα παιχνίδι που περισσότερο αισθάνεσαι παρά “παίζεις” – ένας εφιάλτης που θα μπορούσε να συμβεί πραγματικά, εκεί που ο άνεμος σπάει και η σιωπή ακούγεται.
Αν υπάρχει ένα όνομα που συνδέθηκε για πάντα με τον υπαρξιακό τρόμο, αυτό είναι το Silent Hill 2. Το remake της Bloober Team φέρνει πίσω όχι μόνο τον James Sunderland, αλλά και την ίδια την ψυχή του πρωτότυπου παιχνιδιού.
Η ομίχλη είναι πυκνότερη, οι σκιές πιο ανθρώπινες, και ο πόνος πιο πραγματικός. Είναι μια μελέτη πάνω στην ενοχή, την απώλεια και την ανάγκη για λύτρωση. Το Halloween είναι η τέλεια αφορμή για να το ζήσεις ξανά γιατί θα σε κάνει να νιώσεις κάτι που σπάνια νιώθουμε μπροστά σε μια οθόνη: συμπόνια μέσα στον τρόμο.
Σε έναν κόσμο όπου όλα είναι παραμορφωμένα, το Little Nightmares III σε κάνει να αισθάνεσαι ξανά παιδί που χάνεται μέσα σε έναν εφιάλτη χωρίς εξήγηση. Οι δημιουργοί του δεν χρησιμοποιούν κραυγές ή αίμα μόνο σιωπή, σκιά και ήχους που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Είναι ο τρόμος του παραμυθιού που ξέφυγε από τον έλεγχο, ένα ταξίδι σε έναν κόσμο όπου το “μικρό” δεν σημαίνει ασφαλές. Για όσους θέλουν κάτι διαφορετικό, πιο ονειρικό και συναισθηματικά βαρύ, αυτή είναι ίσως η πιο όμορφη φρίκη που θα ζήσουν φέτος.
Η σειρά που καθιέρωσε τον ψυχολογικό τρόμο επιστρέφει στις ρίζες της. Στο Amnesia: The Bunker δεν υπάρχει φως, δεν υπάρχει βοήθεια, δεν υπάρχει χρόνος.
Κάθε θόρυβος μπορεί να σε προδώσει, κάθε λάθος μπορεί να φέρει τον τρόμο πιο κοντά. Ο εχθρός δεν έχει πρόσωπο αλλά μόνο βήματα, αναπνοή και υπομονή. Είναι ένα παιχνίδι για όσους θέλουν να δοκιμάσουν τα όριά τους, όχι με μάχες αλλά με νεύρα. Παίζε το βράδυ, μόνος, με ακουστικά.
Αν αντέξεις, θα το θυμάσαι για χρόνια.
Κάπου ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία και ψυχολογικό horror, το Signalis αποδεικνύει πως το pixel art μπορεί να είναι εξίσου ανατριχιαστικό όσο ο ρεαλισμός. Ένα δυστοπικό ταξίδι μέσα στη μνήμη και την ταυτότητα, όπου ο φόβος προκύπτει από το υπαρξιακό και όχι το ορατό.
Το παιχνίδι είναι γεμάτο σύμβολα, αναφορές και ατμόσφαιρα που θυμίζει ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Δεν απευθύνεται σε όλους — αλλά σε όσους το “διαβάσουν”, θα μείνει για καιρό μέσα τους.
Κανένα άλλο παιχνίδι δεν απέδωσε καλύτερα την έννοια του “κλειστοφοβικού τρόμου”. Το Dead Space επιστρέφει με ένα remake που κάνει την κάθε αναπνοή του Isaac Clarke να μετράει.
Το σκοτάδι του διαστήματος, τα νεκρά σώματα που δεν μένουν νεκρά, και ο ήχος των μηχανημάτων που πνίγουν τη σιωπή — όλα συνεργάζονται για να σε κάνουν να ξεχάσεις πού τελειώνει η οθόνη και πού αρχίζει η απειλή.
Είναι το απόλυτο δείγμα του πώς το horror μπορεί να είναι και blockbuster, χωρίς να χάνει την ψυχή του. Όλα τα παραπάνω παιχνίδια μοιράζονται κάτι κοινό: δεν θέλουν απλώς να σε τρομάξουν, θέλουν να σε βάλουν να σκεφτείς. Γιατί επιστρέφουμε ξανά και ξανά σε κόσμους που μας κάνουν να ιδρώνουμε, να παγώνουμε, να αγχωνόμαστε;
Ίσως γιατί ο τρόμος, όπως και το Halloween, είναι ένας ασφαλής τρόπος να αντιμετωπίσουμε όσα δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Τον θάνατο, την απώλεια, το άγνωστο. Κάθε φρικιαστικό τέρας είναι απλώς ένας καθρέφτης. Και κάθε φορά που το κοιτάμε κατάματα, βγαίνουμε λίγο πιο δυνατοί.
Οπότε, φέτος, όταν σβήσεις τα φώτα και ακούσεις το πρώτο βήμα πίσω σου, μην τρέξεις. Ίσως να είναι απλώς το παιχνίδι που προσπαθεί να σου θυμίσει ότι ο φόβος, όταν βιώνεται συνειδητά, μπορεί να γίνει σχεδόν… απελευθερωτικός.
Alan Wake II
Resident Evil 4 Remake
Still Wakes the Deep
Silent Hill 2 Remake
Little Nightmares III
Amnesia: The Bunker
Signalis
Dead Space (Remake)
Γιατί παίζουμε horror;
Ακολουθήστε το XplayGR στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις από τον χώρο του gaming και της ψυχαγωγίας.
Δείτε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο XplayGR.com.


































