Ο James Gunn βάζει τη σφραγίδα του στον πιο εμβληματικό ήρωα της DC, ξεκινώντας δυναμικά τη νέα εποχή “Gods and Monsters” με μια εκδοχή του Superman που ισορροπεί ανάμεσα στην κλασική μυθολογία και τις ανάγκες ενός σύγχρονου κοινού. Ο David Corenswet ενσαρκώνει έναν Άνθρωπο από Ατσάλι που ματώνει, αμφιβάλλει και δείχνει πιο ανθρώπινος από ποτέ, ενώ ο Nicholas Hoult, ως Lex Luthor, δίνει ερμηνεία που δύσκολα θα ξεχαστεί.
Το αποτέλεσμα; Μια ταινία που έχει ξεκάθαρη ταυτότητα, σχολιάζει την εποχή μας και βάζει γερές βάσεις για το κινηματογραφικό μέλλον της DC, αν και με μερικές παραφωνίες στην εκτέλεση.
Ο Superman του Corenswet είναι γήινος, συναισθηματικός και εκτεθειμένος
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ο Gunn αποφεύγει τη γνωστή origin συνταγή και μας βυθίζει σε έναν κόσμο όπου ο Superman υπάρχει ήδη, αναγνωρίζεται και αμφισβητείται. Ο Corenswet παίζει έναν Clark Kent που δεν έχει διπλή προσωπικότητα: είναι ο ίδιος άνθρωπος με ή χωρίς τη στολή. Γλυκός, συμπονετικός και πρόθυμος να βοηθήσει, αλλά και εμφανώς κουρασμένος από το βάρος του ρόλου του.
Η ταινία τον δείχνει να αιμορραγεί, να δέχεται χτυπήματα, να αμφισβητεί τον εαυτό του. Δεν είναι άτρωτος και δεν παίζει τον θεό. Αντιθέτως, σε έναν κόσμο γεμάτο πολιτικές εντάσεις και κοινωνικά διλήμματα, αναρωτιέται τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ήρωας.
Η Lois Lane της Rachel Brosnahan έχει εξίσου βαρύτητα: είναι δυναμική, εύστροφη και σε πλήρη ισορροπία με τον Clark. Η μεταξύ τους σχέση είναι ρεαλιστική και ανθρώπινη, χωρίς μελοδραματισμούς. Υπάρχει μια σκηνή, σχεδόν θεατρική σε δομή, όπου το ζευγάρι συνομιλεί για αρκετά λεπτά — μια επιλογή που μπορεί να επιβραδύνει τον ρυθμό, αλλά δίνει βάθος στη σύνδεσή τους.
Ο Nicholas Hoult ως Lex Luthor είναι το δυνατό χαρτί της ταινίας
Ο Hoult χτίζει έναν Lex Luthor που δεν είναι καρικατούρα. Είναι ψύχραιμος, χειριστικός, πανέξυπνος και απόλυτα επικίνδυνος. Δεν θέλει απλώς να καταστρέψει τον Superman — θέλει να τον ξεγυμνώσει ηθικά μπροστά στον κόσμο. Και το πετυχαίνει με μαεστρία.
Ο Gunn χρησιμοποιεί την παρουσία του Luthor για να θέσει τα μεγάλα ερωτήματα: Ποιος ελέγχει έναν υπερήρωα; Ποια είναι τα όρια του “καλού”; Και ποιος αποφασίζει αν ο Superman είναι τελικά σύμμαχος ή απειλή;
Η ερμηνεία του Hoult, σε συνδυασμό με το κυνικό του σχέδιο και τις υπόγειες πολιτικές προεκτάσεις, κλέβουν την παράσταση — ακόμη κι αν το επίκεντρο θα έπρεπε θεωρητικά να είναι ο ίδιος ο Superman.
Ένα δυναμικό ξεκίνημα για το νέο DCU, που όμως δεν απογειώνεται πλήρως
Το “Superman” είναι καλοφτιαγμένο, εντυπωσιακό οπτικά και έχει ξεκάθαρο όραμα. Οι σκηνές δράσης —ειδικά εκείνες του Mister Terrific— είναι υποδειγματικές, ενώ το γνώριμο μουσικό μοτίβο του John Williams κάνει διακριτική αλλά ουσιαστική εμφάνιση. Το CGI, που είχε προβληματίσει σε προηγούμενα trailers, είναι βελτιωμένο και πειστικό.
Ωστόσο, η υπερφόρτωση χαρακτήρων και η προσπάθεια να στηθεί ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σύμπαν μέσα σε μία ταινία αφαιρούν χώρο από τον κεντρικό ήρωα. Σε πολλά σημεία, ο Superman μοιάζει να είναι απλώς ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλα, αλλά όχι πάντα το κέντρο βάρους.
Ο Krypto, ο CGI σκύλος με κάπα, είναι αναμφίβολα ο πιο διχαστικός χαρακτήρας της ταινίας. Για κάποιους θα είναι αστείος και γλυκός, για άλλους περιττός και ενοχλητικός. Πάντως, έχει ουσιαστικό ρόλο στην πλοκή, κι αυτό από μόνο του αξίζει αναφορά.
